ÇÜNKÜ SEVGİSİZDİ İNSANLAR..

Ne zaman birini sevmeye çalışsam ödü kopuyordu. Ne zaman birine dokunsam buz kesiyor , güneş değmiş gibi eriyor su oluyordu. Su ise buhar olup nefeslerimize karışana kadar  hapsolmuş bir yok oluş..

Yapmam gereken kendimi iki damla gözyaşı akıtarak beslemek ve bu satıları yazmak oluyordu.
Ne zaman çaresiz kalsam burada buluyordum kendimi ..
Bir bedenin içinde duvarları olan insanlarda tanımak varmış insanın kaderinde ..

Zor olan şeylerin üstüne giderim ancak benim artık bırak duvarları yıkmayı , üçüncü gözyaşı damlasını akıtacak kadar takatim yoktu..

Her vazgeçişlerim de olduğu gibi yine kaçıyor telefonlara bakmıyor , görüşmüyor , kendi içimde kurarak , besleyerek , büyüterek yaşıyordum..

Verdiğim mücadele sonunda gerçek sahibine ulaşacağından o kadar emin bu satıları yazıyordum.

Hayat insanın garip bir mücadele verdiği bir oyun sahası gibi..
Hiç birimiz çalıştığı işten , yaşadığı aşktan , arkadaşlıktan memnun değil ve mutsuz..
Oysa biraz sevmeye çalışmak yerine o lanet olasıca doyumsuzluk ve en iyisine ulaşabilme nefsine yenik..

Ben neden diğer insanlar  gibi umursamadan yaşayamıyordum ki..
Çünkü ben gerçek insandım , sıradan yaşayıp etrafa insanların korktuğu sevgi tohumlarından dağıtıyor , bir hayvan görsem kafasını okşuyor komşumun poşetlerini taşımasına  yardım ediyor ve bununla mutlu oluyordum..