Hoşcakal

Sana hazır değildim sevgilim. Sana kapılmaya , okyanusunda boğulmaya..Küçüğüm daha sana..
Hazır hissetmiyordum bunları açıklamak için.Bana baktığında içim kavrulsa da .
Nasıl yaşar insan bu içinde ki eksiklikle nefes almakta zorluk çekmek gibi..
İçimde ki şair ve aşk bizi birbirimize kavuşturmaya yetecek kadar güçlü değildi..

Saatlerce sana sarılmak istiyordum. Kollarında sıcaklığında beni ısıtmanı..
Sende yanmak istiyordum , dudaklarında kaybolmayı...

Ama en kolayı seçmiştin  koskoca 8 ay uzaklara gitmiştin.
Benden kaçmak sana iyi mi gelecekti ki..
Ya da yaralarının üstüne tuz basmamdan mı korkmuştun..

Sen aslında bana değil kendine şans vermemiştin.
Hangi insan sever acılarla yaşamayı..demiştim.meğerse ortakmış acılara olan sevgimiz.
Bu kadar ağır roman yaşayacak ne yaşadık ki dimi sevgili .
Tek dokunuş , tek öpücük dışında sarılıp uyumayı da saymazsak..

Ben korkar oldum artık düşlemekten..
Birisine kapılıp hayal kırıklığına uğramaktan.
Bu genç yaşımda yoruldum aşksızlıktan..
Ya çok büyük ya çok dar kalıbına hayatların arasında sıkışmaktan..

Kendini kaybetmiş olmanın huzuru da ayrı bir kafaymış .
Özellikle gözlerini kapatıp vapurun rüzgarına bıraktığın zaman.
En güzel manzaralardan geçerken , mesela Kadıköy'den..
Hiç bir şey hissetmemekmiş Kız Kulesine bakarken ..

Kulaklıktan gelen ses bir iki damla akıtırmış  gözlerinde ki musluktan..
Sevinçten mi , kederden mi yoksa aldanılmışlıktan mı ayırt edemezmişsin..
Islandıkça yüzün ruhum arınırmış meğersem..