BAŞLIK BULAMADIM DUYGULARIMA

Tek istediği huzurlu bir kollarda uyumak olan , değer verdiği her şey birden bire yok olan bu da mı olmadı diye kaç kez daha söylenir bir insan. Nedir bunun sınırı ya da var mı bir formülü ?
Bir kalp kaç kişiye atar , kaç bedenlerle birlikte olur.. Aklı farklı duyguları ayrı mı olur ?
Kafa karışıklığı mı , korkaklığımı yoksa geçmişin izlerini taşıyan çatlak bardak gibi mi , altı delinmiş sızdıran ve yavaş yavaş batan gemi gibi mi ?

Ezbere oynan bir oyun gibi  , her seferinde aynı yerde ayağı takılarak düşen çocuk gibi mi..
Şiirlerde eksik kalan dizeler , anlamı olmayan kelimeler gibi mi..
Kendini Yıldız Tilbe gibi çilekeş hisseden ben mi ?

Nedir bütün anlamların kifayetsiz kalmışlığı !
Aranılan şeyin bu kadar mı zor bu kadar karmaşık bu kadar acıtmış olabilmesi ..

Seni korkutan bağlanmak mı ?
Yoksa bağlanılmak mı ?
Sahi hangisi zor !

Bir kişiyi üzmemek için herkesi üzebilecek potansiyelin sahibesi olabilmekte zor iş olsa gerek..
Bir kadın duygusal beklentisini karşılayamadığı erkeğe karşı saldırganlaşır..
Etrafında ateş püskürten insanlar oldukça her açıdan zarar vermeye başlar.

Ben acıdan değil , aşktan yanmak isterim..
Bunun için ise fedakarlık etmek gerekir , başkasının kollarına itmek değil..

Ben yine itilmişliğimin ardından sevgiyle kucak açıp , köşeme , kitaplarıma ve kırılmış olan kalbimi iyileştirmek için hissizliğime çekiliyorum..

Sen batan geminin kaptanı , bana bir kere bile olsa güzel hissettiren insan iyileştiğinde umarım burada olurum..!!!